روزگار یاسی خانووووووووووم
به پای هم پیرشیم...! من و ... خیال تو...! سخت است... "او"کردن"تویی"که همه ی زندگیم بود! دردناک است... دوستش بداری و گمان کنی:دوستت دارد! حال آنکه... یگانه هستی تو باشد و تو... یکی از هزاران لذت او... از تو دلگیر نیستم! نه... من از خود احمقی که هنوز گاهی هوس بوسه ها و آغوشت را میکند... دیوانه وار دلگیرم! بیا قرار بگذاریم که... هیچ وقت با هم قراری نداشته باشیم! بگذار همیشه اتفاق بیفتد این طور بهتر است... من... هر لحظه منتظر اتفاقم! منتظر یک اتفاق که تو را به من برساند...! امروز هم گذشت و نیامدی! نا شکر نیستم... فردا هم روز خداست... ساعت ها به این می اندیشم: چرا من هنوز زنده ام؟! مگه من نگفته بودم: بی تو میمیرم؟! خدا یادش رفته منو بکشه... یا... تو قرار است برگردی؟ میخواهی بروی؟ بهانه میخواهی؟! بگذار من بهانه را دستت بدهم... بر... هر کس پرسید:چرا؟ بگو:لجوج بود...همیشه سر سختانه عاشقم بود! بگو:فریاد میکرد...همه جا فریاد میکرد که مرا میخواهد! او هم آدم است... اگه دوستت دارم هایت را نشنیده گرفت غصه نخور! اگه رفت... گریه نکن! یه روز چشم های یه نفر عاشقش میکند یک روز معنی کم محلی را میفهمد! یک روز شکستن را درک میکند... آن روز میفهمد که: آه هایی که کشیدی از ته دلت بوده...نه برای جلب توجهش! در شهری که بوی عید نیست... چه فایده؟ جوانه ی درختان... نور خورشید... لباس های نو... من عید را با تو میخواستم! (مخاطب خاصم...پیشاپیش عیدت مبارک...دلم میخاس امسالمو با تو شروع میکردم ولی تو بازم با غرورت و شکات همه رو خراب کردی...اگه همه چی درست پیش میرفت من الان تو بغلت بودم نه اینکه با خاطراتمون روزامو بگذرونم...به قول خودت:حیف...) آدم ها می آیند... خودشان را نشان میدهند... وقتی که برایت مهم نیست! اصرار میکنند... اصرار برای اثبات وجودشان... و ماندنشان! اصرار میکنند که تو نیز باشی همراهشان... همان آدم ها... وقتی که پذیرفتی بودنشان را... ماندنشان را... وقتی که باورشان کردی... میروند! به بهانه های پوچ...! به بی بهانگی... میروند... میروند... و تو میمانی و باوری که...
